Als iedereen nog slaapt pak ik de laptop en zoek wat naar hotels in Clearwater Beach. Vandaag vertrekken we uit het Royal Pacific hotel en trekken naar de Gulf Coast. Hiervoor hebben we nog niet gereserveerd. Op de gewone boekingsites en op de sites van de hotels zelf zie ik dat de kamers aan de kust niet echt goedkoop zijn. Dus dan toch maar weer even Priceline en Hotwire proberen. Eerst bied ik een paar keer via Priceline, maar na 4x geen succes. Bij Hotwire zie ik een hotel voor $89, waarvan ik inschat dat dat het Best Western Sea Wake Beach Resort is, ik twijfel nog omdat de reviews op tripadvisor nog al wisselend zijn.
We gaan eerst maar eten en zien dan wel. De laatste keer dat heerlijke ontbijtbuffet hier, we nemen nog van alles wat. Ik zelf vind de yoghurt met vers rood fruit en walnoten heerlijk, de kinderen laten een omelet met allerlei ingrediënten maken en Prospero neemt weer "sunny side up".
Aan tafel bespreken we of we nu die hotwirereservering zullen maken, en we besluiten het maar te doen. Het is tenslotte maar voor 1 nachtje. Even later maken we de reservering en inderdaad het wordt het Best Western hotel. Na de reservering kijk ik toch ook nog even wat het gekost zou hebben als we "normaal" geboekt zouden hebben en dat komt uit op $141 per nacht. Toch weer mooi meegenomen.
Terug op de kamer kijk ik ook nog even in ons gastenboek, altijd leuk, (iedereen wederom bedankt voor de reacties) en dan blijkt er een reactie van mensen te zijn die ook ik het Royal Pacific zitten en ons herkennen van ons weblog. Grappig. Door ons vertrek hebben we elkaar niet meer getroffen.
Als de auto weer ingepakt is, rijden we tegen 11 uur weg bij het hotel, Orlando uit. Vooral de kinderen vinden het jammer en roepen tot volgend jaar.
Clearwater Beach is niet zo ontzettend ver rijden, 2 uur ongeveer. Het is deze ochtend weer warm, zo'n 34 graden, geen strak blauwe lucht maar wat bewolkt. Hoe dichter we bij Clearwater Beach komen hoe bewolkter het wordt, in Tampa zien we de eerste onweerflitsen en als we de Gulf to Bay Blvd overrijden, barst de regenbui los, het gaat zo hard tekeer dat we even geen hand voor ogen zien (dat komt ons bekend voor). Het is vrij snel allemaal weer voorbij, en als we bij het hotel aankomen zien we dat het hier zelfs helemaal niet geregend heeft. Het is hier nog wel steeds bewolkt, dus we hopen dat de zon weer te voorschijn komt.
Er is gelijk een kamer beschikbaar, niet met zeezicht, maar ach voor die ene nacht. Als we in de kamer zijn valt het alles mee, we hebben een balkon (wel zo lekker, even frisse lucht, al is die vrij warm, naar binnen). Ook is de kamer lekker groot met koelkast, koffiezetapparaat en magnetron. Eigenlijk niets te klagen, oké niet supermodern, maar daarentegen loop je zo naar buiten het privéstrandje op met palmbomen en zwembad.
Wel komen we er vrij snel achter dat de airco niet werkt, als we dit telefonisch doorgeven beloven ze iemand te sturen. Na een half uur is er nog niemand en ik ga maar eens naar beneden vragen of het nog lang duurt, zoja of we dan een andere kamer kunnen krijgen. Gelijk wordt er iemand opgeroepen, die ook komt. Airco blijkt inderdaad defect, we worden helaas niet omgeboekt naar een andere, seaviewkamer, maar de airco wordt gerepareerd.
Wij gaan het centrum in en hopen dat het bij terugkomst naar behoren functioneert.
In het centrum parkeren we de auto en lopen naar het loket van de Seascreamer om te kaartjes te kopen voor hun boottochtje, bijna laten we ons overhalen door de buurman (van de Thriller Powerboat tour), maar die zegt in 1e instantie geen dolfijnentocht te maken in, zij scheuren gewoon een uur lang over het water. Na vergelijkend warenonderzoek (van de seascremer had ik ook al goede verhalen gelezen) kiezen we toch voor het tochtje met de Seascreamer.
We hebben nog een uurtje voor deze boot om 16.00 uur vertrekt. We lopen de pier 60 op en balen een beetje dat we geen zwemspullen bij ons hebben want het is een drukte van belang op het strand en aan het water.
Langzamerhand breekt ook de zon weer door, dan is het onmiddelijk bloedheet. We gaan op de pier in de schaduw zitten en drinken onze flesjes water en kijken mensen. Altijd leuk.
Tegen vier uur lopen we naar de (speed)boot. Met een kleine groep mensen (waaronder nog een Nederlands gezin) varen we het haventje uit. Op zoek naar dolfijnen. Ondertussen vertelt de gids veel over de omgeving maar daar horen weinig van we zitten helemaal achterin en daar hoor je eigenlijk alleen de motoren.
In het begin vaart hij rustig maar al snel wordt het tempo verhoogd en wordt de eerste dolfijn gespot. Maar alleen maar een rugvin. De boot houdt stil en we zien nog een paar keer de rugvin, uit de verte. Dan vertelt de gids dat de stuurman iets meer vaart gaat maken, niet al te snel, vaak komen de dolfijnen dan achter de boot aan om in de golfslag te duiken. (dit had ik ook al ergens anders gelezen, en zijn om deze reden expres achterin gaan zitten). Ik hoop dat we weer meer geluk hebben dan bij onze jacht op de beren, en ja hoor ons geduld wordt beloond, achter elkaar springen de dolfijnen het water uit. Echt gaaf, geweldig. Foto's maken valt niet mee, op goed geluk schieten we maar raak, dan zullen we vast wel een paar lukken.
We varen weer verder, onder de brug door - tot nu toe waren we in de baai - langs ons hotel de zee op.
Op zee herhaalt de kaptein het truukje en opnieuw verschijnen de dolfijnen achter de boot. Hierna zet hij weer de vaart erin en vliegen we over het water langs de pier waar we net liepen, verder langs de kustlijn van Clearwater Beach. Zo langzamerhand is er een uur voorbij en varen we terug naar het haventje. Een tweede tochtje zit er niet in, dit wordt namelijk beloofd door de Seascreamer als er geen dolfijnen gezien worden. Maar dit is mooi geweest zo, we hebben dolfijen gespot en heerlijk over het water gesjeesd. Ook weer een aanrader, mocht je in de buurt zijn.
Hierna gaan we naar het hotel en kleden ons om we zitten nog heerlijk bij het zwembad en later op het strand tot een uur of acht. Na lekker gedoucht en omkleed te hebben lopen we naar de overkant naar het Italiaanse restaurant, the Gondolierpizza, waar we februari 1999 ook gegeten hebben. Aletta was toen 3 en ik was zwanger van Leandro. In het restaurant worden we door de seater naar nagenoeg dezelfde tafel gebracht als 10 jaar geleden. Wie had nu ooit gedacht dat we hier ooit weer zouden zitten, ongemerkt ga je dan 10 jaar terug in gedachte en speelt er even van alles door je hoofd. Wat is die tijd snel gegaan maar ook wat is er veel gebeurd, wat ontzettend jammer dat we deze ervaringen niet meer met m'n vader kunnen delen. Ik weet zeker dat hij het prachtig gevonden had, hij was ook zo gek van VS en met dat virus heeft hij mij besmet.
We eten hier lekker, natuurlijk weer veel te veel, nemen geen doggybag want een zwerver tussen hier en de overkant zullen we vast niet tegen komen.
