Rond kwart voor negen zijn we dan toch allemaal gepikt en gestevend, klaar voor vertrek, en gaan richting de Publix voor broodjes voor ontbijt en picknickspullen voor 's middags. Bij de naastgelegen McDonalds halen we Mocha's en Caffe Latte, en voor dat we op weg gaan eten we ons ontbijt eerst even in de auto op.
Kelly Park is niet zo ver rijden, zo' n driekwatier, en voor je het weet ben je uit de drukte die Orlando toch wel heeft natuurlijk, in een veel rustigere omgeving. Op de weg naar het park passeren we links en rechts diverse boomkwekerijen waar de (nu nog mini) palmbomen keurig op een rijtje staan.
Vlak voor het park, huren we bij plaatselijke bar à $5 p.p. een tube, waar mee we zo meteen, naar het schijnt, heerlijk kunnen dobberen in het park. We gooien die dingen maar boven op het dak, want waar moeten ze anders? (had al op foto's van anderen gezien dat dit kon) Het park ligt "om de hoek", bij de ingang betalen we nog $5 entree en de pret kan beginnen.
Nadat we de auto geparkeerd hebben lopen we richting het water en kiezen een plekje uit. Terwijl wij ons installeren liggen de kinderen al in het water. We hebben in het hotel al onze zwemkleren aangetrokken behalve Prospero, hij slaat een grote handdoek om zich heen en kleed zich om. Als hij bijna klaar is, het was echt 1 sec. werk zeg maar, krijgen we even te maken met de Amerikaanse preutsheid (of misschien beter hypocrisie). Er komen twee, ordinaire, vrouwen aangelopen die heel overdreven gaan staan gillen: "what are you doing, you should go to a restroom". Prospero heeft het eigenlijk niet eens in de gaten want hij staat met z'n rug naar hen toe. Ik zeg dat we hier voor het eerst zijn en niet wisten dat er restrooms waren (zouden we toch niet naar toe gegaan zijn) maar ze blijft gillen dat hij daar naar toe moet, ze heeft kinderen hier rondlopen die dit allemaal niet hoeven te zien. Ze begint nu te schelden, ik ben een bitch e.d. Ik zeg maak je niet zo druk er was niets te zien en als het wel zo was dat zijn we zonder kleren uiteindelijk allemaal hetzelfde, of nouja bijna allemaal. Ze loopt tierend en scheldend, f*ck hier en f*ck daar, naar haar plaats. We zouden respect moeten tonen. Toen werd ik pissig, en merkte dat je even laten gaan in het Engels best leuk is, "hoe bedoel je respect tonen" zei ik tegen haar "moet je jezelf horen, het ene scheldwoord na het andere".
Pff... leuke binnenkomer zo in Kelly Park.
Door dit alles heb ik geen zin meer om op een paar meter afstand van deze lui te blijven zitten. Ondertussen gaat ook de zon feller schijnen en verhuizen we maar naar een ander plekje, lekker onder een boom.
Een andere Amerikaan (die niets van dit hele voorval heeft meegekregen), wel weer een waar we graag mee te maken krijgen en die je over het algemeen treft, die schreeuwlelijk was echt een uitzondering, komt spontaan op ons af en wijst ons de route die je moet lopen met je band om naar het begin van het stroompje te gaan waar je met je tube te water kunt.
We dobberen heerlijk op de stroming door de schitterende natuur, moet wel toegeven dat ik toch wel een beetje op m'n hoede ben, ik had namelijk wel het bord van de alligators gezien, ook blijf ik liever in het midden van het water en niet aan de zijkanten waar al het groen zit en ik weet niet wat onder water. We, vooral de kinderen vermaken zich geweldig, het is ook weer zo'n unieke plek hier. Terwijl ik lekker zit te lezen, de kinderen net weer begonnen zijn aan een nieuwe ronde met de tube en Prospero staat te kletsen met Spaanstaligen, klinkt er een gigantisch alarm, met vervolgens een omroep dat iedereen zo snel mogelijk het water uit moet omdat er binnen 5 miles onweer gesignaleerd is. Snel daarna komt er een harde donderklap. Een beetje in paniek denk ik waar zijn de kinderen nu, in het begin van het stroompje is het namelijk niet zo makkelijk aan de kant komen, dan moet je door een soort moeras. Gelukkig komen ze al vrij snel er aan. Op het park zijn overal lifeguards aanwezig en deze manen ons weg te gaan van het gebiedje bij het water, we gaan wat hoger op zitten onder een groot afdak.
Hier zitten we zeker wel anderhalf uur, er komt nog een Nederlands stel bij ons zitten, we kletsen gexzellig wat en maken maar van de gelegenheid gebruik om onze spulletjes 's morgens bij de Publix gekocht op te eten. We maken lekkere sandwiches en eten heerlijke watermeloen.
Eindelijk komt het sein veilig, het heeft alleen even een klein beetje geregend, geen wolkbreuk zoals gisteren, gelukkig maar.
De zon breekt weer door en tot half zeven blijven we heerlijk genieten in dit mooie park. Zeker een aanrader.
Binnen 3 kwartier zijn we weer in het hotel, we gaan lekker douchen en kleden ons om. Van Jacqueline had ik begrepen dat het zo lekker eten was bij Longhorn en dat willen we eens proberen. Ik zoek het adres op en stel de GPS in, pas rond negenen zijn we hier. Niet dat het zo verschrikkelijk ver weg is maar omdat wij steeds zo laat weggaan, en dat komt weer omdat we zo lang mogelijk van de dag willen genieten.
Maar oké we zitten bij Longhorn, het was erg rustig, zo te zien was dit restaurant vrij nieuw. Als we de kaart zien weten we niet wat te kiezen, een lekkere biefstuk of ribs, of allebei dat kan ook. We gaan toch allemaal voor de ribs, na de teleurstelling van de TGI's afgelopen donderdag hopen we dat het hier goedgemaakt wordt. Vooraf neemt Prospero een franse uiensoep, de kinderen fried shrimps en ik de strawberry-pecan salad. Dit smaakte allemaal voortreffelijk. Hierna komen de ribs, jeetjemina wat een porties, echt zo groot. (dat moet op de foto). Tussendoor had de manager zich nog even aan ons voorgesteld en bedankt voor het feit dat we Longhorn bezochten en de shrimps zijn van het huis. Nou dat is toch weer aardig.
Voordat we beginnen met de ribs weten we al dat we dit niet opkrijgen. Maar we gaan een poging wagen. Echt ze zijn werkelijk waar heerlijk, veel vlees aan het bot dat van malsheid er af valt. Maar zoals eerder gezegd onmogelijk om op te krijgen, te zonde om te laten staan.
We zijn niet van die boxtypes en Prospero en ik willen het niet meenemen, ik ga toch echt niet morgen - laat staan vanavond - de rest nog opeten. Tot Aletta op het idee komt om het aan een zwerver te geven. Haha hoe vind je die nu zo 1-2-3. Maar we kunnen het in ieder geval proberen, weggooien kunnen we altijd nog.
Met de box in een plastictasje stappen we de auto in, kijken wat rond maar zien geen overduidelijke zwerver. En je kunt toch moeilijk aan mensen gaan vragen "zwerft u en heeft u misschien nog trek?"
Als we het parkeerterrein van ons hotel oprijden zegt Prospero "dat is er een", "nee joh, die ziet er best normaal uit" zeg ik. Maar hij weet zeker dat het er een is, hij had haar al eerder voorbij zien lopen toen hij hier buiten stond te roken.
We parkeren de auto en lopen naar de entree, en daar naast, iets verder op een bankje zien we haar zitten. Ik vind het toch een beetje gênant om naartoe te gaan, maar Prospero pakt de tas en samen met Leandro loopt hij er op af.
Even later bij de lift ontmoeten wij elkaar weer en inderdaad het was een oudere homeless vrouw.(zielig hè) Prospero had al de indruk dat ze spaanstalig was, en knoopte een gesprekje met haar aan, dat we net gegeten hadden en dat het zoveel was dat we het maar hadden meegenomen, of zij het misschien wilde hebben. Ze wilde het graag hebben en begon gelijk te eten. Ik vond het fijn dat we nu toch nog iemand hadden kunnen blij maken. Goed idee van Aletta.
Als we op de kamer zijn is het elf uur, we gaan naar bed, de laatste nacht hier in dit hotel. Morgen verkassen we voor 3 nachtjes naar het Royal Pacific Resort.
