Ik ga snel douchen en pak de spullen voor in de droger. Beneden is het ontbijt al in volle gang. Ik neem een koffie mee naar boven en wek de rest. Prospero blijft liggen (die vind het ontbijt toch niets aan hier, weer een La Quinta Inn net als gisteren) met z'n drieen gaan we ontbijten.
Even later schuift toch Prospero nog aan. Als we klaar zijn is ook de droger klaar, dat komt mooi uit. De kinderen gaan nog even zwemmen en wij pakken de spullen in en zetten het in de auto.
Als we helemaal klaar zijn en de kinderen weer aangekleed, gaan we op weg naar
Boone Hall Plantation. Hier wilde ik graag naar toe. Over een mooie brug (weet even geen naam) rijden we naar Mount Pleasant waar de plantage zich bevind.
Toen we vorig jaar in het Westen rondreisden hebben we in de auto het boek "de hut van oom Tom geluisterd" dit maakte veel indruk op Aletta en Leandro. Toen ontstond het idee om eens zo'n plantage te bezoeken en op deze plantage schijn je nog een goede indruk te kunnen krijgen van het leven van de slaven.
Bij binnenkomst rijd je over een laan onder de live oaks met spaans mos door, deze laan is ook gebruikt in de serie North & South en in de film the Notebook(hele mooie "vrouwen"film trouwens).
Als we onze auto geparkeerd hebben en ik amper m'n been buiten heb staan ben ik al gestoken door een mug, dus voordat we ook maar iets doen, spuiten we ons lekker in, - nouja lekker, we ruiken nu lekker sterk dat wel - met AntiBrumm (uit Zwitserland mee laten nemen op aanraden van een collega), eens kijken of dat afdoende werkt.
Als we het parkeerterreintje aflopen zijn we precies op tijd voor de bustoer, deze leid je het hele terrein rond. De chauffeur weet heel veel te vertellen over de plantage en al het groen dat er groeit, bloeit en verbouwd wordt. (notenbomen, allerlei fruit en groenten).
Aan het begin van de laan met de live oaks houdt hij stil en vertelt over de bomen en het mos dat er aanhangt. Het wordt Spaans mos genoemd maar het komt niet uit Spanje (zoals de naam doet vermoeden) met nadruk wordt beklemd dat het "native" is. De eerste europeanen die hier ooit kwamen deed het denken aan de baarden van de spanjaarden, vandaar de naam spanish moss. Het mos is grijsgroen van kleur en groeit alleen hangend boven de grond, het liefst in bomen die wijd vertakt zijn, de zaadjes worden verspreid door de wind en de vogels. Zodra het te zwaar of te lang wordt doet moeder natuur haar werk dan valt het op de grond en gaat dood.
Bij het eindpunt van de toer ligt een kleine vlindertuin, deze bezoeken we even en gaan hierna naar het huis van de "meester", je kunt er een rondleiding krijgen maar daarvoor moeten we te lang wachten. (en we kunnen ons daar wel iets bij voor stellen)
Vervolgens lopen we via de schitterend aangelegde tuin naar de Slave Street, hier staan nog 9 originele slavenhuisjes. Elk huisje heeft een thema, en door binnen op een knop te drukken, krijg je een uitleg te horen. Huisje 1 is een ruimte waar de slaven vroeger bijeen kwamen om samen het kerkdiensten te houden. Zo is er een huisje dat laat zien hoe men leefden in zo'n hutje, hoe men er werkte (manden vlechten) enz.
Vooral de een na laatste hut - From then to now -maakte op mij veel indruk, het wordt de geschiedenis van de slavernij zichtbaar gemaakt in een tijdsbalk. (= al wel aangepast, maar met nog met fouten, zag ik ook pas op de foto)
Op een tv worden alle mensen opgenoemd die een rol gespeeld hebben in het afschaffen van de slavernij en in het gevecht voor gelijke rechten van de zwarte medemens.
Natuurlijk ontbreekt Obama niet in dit verhaal, er wordt gezegd dat Obama in zijn speech gerefereerd heeft aan het feit dat de over-overgrootvader van Michelle Obama geboren is als slaaf op een plantage hier niet ver vandaan. In ieder geval maakt het verhaal wat hier verteld wordt samen met de beelden en de mooie muziek mij emotioneel en ik moet m'n tranen wegvegen. Als je denkt aan de lange, zware weg die de slaven, en later de donkere mensen hebben moeten gaan en dat er dan nu in 2009 een zwarte president is dan maakt dat toch echt heel veel indruk.
Bij hutje negen is een voorstelling waar we uitleg krijgen over de Gullach Culture, tradities en taal meegenomen en gevormd door slaven, en over het nut van verhalenvertellen (niet alleen voor entertainment, maar ook zeer belangrijk voor het overbrengen van informatie van ene generatie op ander generatie)
De vrouw die hier uitleg geeft vertelt een verhaal in Gullach en hierna hetzelfde verhaal in het Engels. Een verhaal met een moraal, het komt er op neer dat er na slechte tijden ook altijd weer goede tijden komen.
Op het laatst vertelt zij over een spel dat de slavenkinderen speelden en zongen en zij zingt het lied en als klap op de vuurpijl heeft zij 12 mensen uit het publiek nodig die meezingen en ja hoor .... Prospero en ik moeten ook meedoen. Het is hilarisch en we sluiten het bezoek hier -ondanks de serieuze achtergrond - hier lachend af.
Als we het mooie terrein afrijden en heerlijk in de aircogekoelde auto zitten - want het was wel erg warm vandaag - stelt Aletta zich voor hoe verschrikkelijk zwaar het geweest moet zijn voor de slaven, om in zulke hitte van zonsopgang tot zonsondergang te moeten werken op het land.
(een zelfde soort gedachte had ik ooit toen ik als kind in Duitsland een concentratiekamp bezocht, ik dacht aan alle mensen die daar in schamele kleding en geen of kapotte schoenen, in de sneeuw en vrieskou moesten zien te overleven)
Ondertussen is het bijna half drie, we hebben honger en moeten nog naar Savannah rijden. Op weg naar deze stad zien we een Subway en omdat het gisteren zo goed bevallen was , gaan we in de herhaling. Dit keer geen beschrijving van het eten, komt op hetzelfde neer als gisteren.
Savannah is evengoed nog een stukje rijden, in mijlen valt het wel mee, maar het is niet constant snelweg, dus gaat het niet zo snel.
Onderweg zien we op de US17 nog een dode alligator langs de weg liggen, tenminste Prospero en Leandro zien het. Dus wordt er speciaal omgedraaid om het nog eens te bekijken, dan doen de kinderen het raam open om het beter te kunnen zien, dat hadden ze nou beter niet kunnen doen. Wat een stank zeg...........
Even verderop zien we grote zwarte gieren langs de weg, dichterbij gekomen zien we dat ze zich te goed doen aan het kadaver van een hert. Nou we zien hier meer wildlife dan in de Smokies, dood weliswaar, maar toch ;)
Precies om zes uur zijn we bij ons hotel, dit keer gereserveerd met Priceline. En aangezien Priceline een kamer garandeert voor 2 personen, en je dus een tweepersoonsbed kunt verwachten (ipv 2x2 pers. bedden) en ik niet gebeld had van te voren met een verzoek om 2 queens of doubles, (had zoiets van zien we dan wel weer) was ik nu toch wel benieuwd. In de auto hadden we al bedacht dat we nog 4 slaapzakken hebben, die kunnen altijd nog op de grond.
Maar niets geen probleem, een kamer met 2 doubles stond sowieso al klaar in hun systeem. We krijgen een mooie ruime kamer, met een balkon en uitzicht op het zwembad, waar natuurlijk de twee jongsten van dit gezin gelijk weer naartoe gaan. (en gelijk hebben ze)
We hebben hier een balkon met uitzicht op het zwembad en terwijl de kinderen zich vermaken, zet ik lekker koffie en dat drinken we (Prospero onder het genot van een sigaretje, hoeft hij eens niet de kamer uit en de straat op) heerlijk op het balkon.
Tegen achten gaan we richting centrum en hier parkeren we weer de auto en lopen een stukje aan de riverfront, bewonderen de kunsten van een grasvlechter, zo noem ik het maar, hij maakt van lange sprieten kunstige roosjes (die Aletta in haar haar steekt) en eten een hapje buiten op een terasje. We zitten allemaal nog vol van de Subway Footlongs en nemen alleen een soepje. Hierna wordt het tijd om naar het hotel te gaan, we zijn allemaal moe en willen liggen. Het was een mooie dag en morgen is er weer een dag.
