Het begint een vast ritueel te worden, ik ben steeds als eerste wakker, zo rond een uur of half zeven, ik trek wat aan, ga naar het toilet (dus naar buiten, naar het "badhuis" :) ) en ga vervolgens snel met het weblog aan de gang. Al merken jullie daar niet veel van, haha, maar vooral dat uitzoeken van foto's en deze online zetten kost veel tijd. Niet altijd is de internet verbinding zo snel, dus vandaar en zodra de rest van de familie zich meldt is het tijd voor andere dingen, dus dan sla in alles maar weer op om op een later moment verder te gaan.
Maar goed ik was dus bezig met het weblog, had nog snel een reisdag gepubliceerd en de foto's van New York online gezet.
We zijn ons allemaal gaan douchen en aankleden, hebben een kop koffie met - bij gebrek aan aan de ontbijtspullen en zin om te halen - grahamcrackers genomen. Hierna de spullen gepakt en met een beetje passen en meten weer in de auto gekregen en zijn we op weg gegaan naar the Natural Bridge.
Op weg hier naar toe rijden we langs Foam Henge, een piepschuim replica van Stone Henge in Engeland, hier stappen we even uit en lopen de heuvel op om dit te bekijken.
Grappig wel, een paar mensen hebben dit voor de lol nagemaakt. Nu is piepschuim natuurlijk zo kapot te maken, je ziet ook stukken op de grond liggen, en dat is niet de bedoeling. De initiatiefnemer en bouwer heeft een bord geplaatst met het verzoek er met je handen vanaf te blijven en de melding dat hij zich af en toe verstopt en als hij ziet dat men dit beschadigt dan beschadigt hij je auto beneden. Leandro vond dit nogal indrukwekkend en ging gelijk kijken of hij hem kon vinden.
Na dit Foam Henge bezoekje gaan we verder naar the Natural Bridge.
Ik was een beetje bang voor een touristtrap, maar dat viel mee, alhoewel je hier wel entree moest betalen. In het westen zie je dit soort zaken bij wijze van spreken langs de weg.
Om naar de Natural Bridge te gaan loop je door de winkel naar een trap die de diepte ingaat, beneden aangekomen zie je al vrij snel deze "natuurlijke brug". Wel mooi hoor, maar op de een of andere manier niet zó spectaculair, of zijn wij soms verwend? De wandelroute - Cedar Creek Trail - gaat langs een riviertje door een heel mooi stukje natuur, waar ze een authentiek Monacan dorp hebben nagemaakt. We krijgen uitleg hoe de indianen van en met de natuur leefden. Erg interessant en leerzaam.
We lopen hierna nog een stukje verder langs het riviertje, waar natuurlijk weer over de stenen gelopen en gesprongen moet worden. (en niet alleen door de kinderen, en dan bedoel ik niet mezelf :) ik blijf "veilig" aan de kant.
Hier besluiten we maar terug te lopen, we eten nog een kipsandwich bij de ingang en laten ons met een bus naar boven rijden. Dat was wel lekker want ondertussen was het hier ontzettend warm geworden, zo'n vochtige warmte waarbij je zonder veel te doen al het zweet op je rug krijgt.
Als we boven zijn stellen we de gps in, stoppen handdoeken tussen ramen van de kinderen, (ze hebben al donkere ramen maar zo wordt het nog donkerder) stoppen voor de kinderen een film in de laptop en we zijn klaar om te vertrekken.
We hebben nog een groot aantal miles voor de boeg en gaan via de I-81 South richting Boone. Al vrij snel krijg ik het gevoel een dutje te willen doen dat is natuurlijk geen probleem, maar Prospero krijgt dat ook en dat is wel een probleem. Dus gaan we in Salem even de snelweg af, naar de Starbucks, halen hier een overheerlijke cappuccino (even voor de collega's: veel lekkerder dan op Schiphol) en we kunnen er weer tegenaan.
Een uurtje na de de cappuccinostop hebben we weer even een pauze maar dan niet op eigen initiatief. We worden met zwaailichten aan de kant gedwongen (ik zag ons al met de benen en armen gespreid tegen de auto aanstaan, zoals in die tvprogramma's).
Als we stil staan steekt een "highway trooper" aan mijn kant z'n hoofd naar binnen, we reden te hard. Hij wilde van alles weten en zien, rijbewijzen, paspoorten, huurcontract van de auto, waar we vandaan kwamen (in de zenuwen, die ik toch wel een beetje had, wist ik dat niet meer, gelukkig had ik de map met route geaccentueerd voor me liggen) waar we naar toe gingen, hoe lang we al in de VS waren, wanneer we weer naar huis zouden gaan etc. Ondertussen vroeg ik hoe hard we hadden gereden, en dat was 83mph i.p.v. toegestane 65mph.
Toen hij vroeg waar we allemaal nog meer naartoe gingen, en we o.a. Charleston opnoemde begon hij te glimlachen en zei: "oh, folks you'll like it there" en wat bleek hij was daar op honeymoon geweest. Toen dachten we al we krijgen geen boete, en gelukkig was dat ook zo, wel nog een soort preek (logisch) en we waren weer vrij man (vrouw).
Haha toch wel onder de indruk - Prospero zei nog valt toch wel mee, in al die jaren is dit de eerste keer en ik merkte op dat je toch alles over hebt voor een weblog - reden we verder.
Net over de grens van Virginia naar North Carolina maakte we een sanitaire stop bij het visitorcentre en haalde wat foldertjes van de omgeving op. Snel hierna gaan we de snelweg af en rijden via de Blue Ridge Mountains naar Boone. Opnieuw naar een KOA waar we weer een cabin gehuurd hebben. Deze keer met eigen douche en toilet.
Inmiddels is het toch al weer zo'n uur of zes en behalve de chickensandwich en de crackers vanmorgen hebben we niets gegeten, en hebben we nu toch wel honger. Bij het inchecken vraag ik het meisjes of ze ons een restaurant kan aanbevelen, Prospero wil in ieder geval mashed potatoes of rijst, verwijst ze ons naar Dan'l Boon Inn, een country cooking restaurant. Daar aangekomen staat er een rij, zelfs buiten, maar mensen om ons heen zeggen dat het de moeite waard is. Toch vrij snel zitten we aan tafel en is het zo'n concept als eerder deze week bij Good 'n Plenty. En we hebben weer erg lekker gegeten. Hierna gaan we terug naar de camping, het is alweer een uur of half tien. Leandro en Prospero kijken nog een film op de laptop, Aletta en ik gaan lekker naar bed.
